Μεθοδολογία
Καθόλου τυχαίο δεν είναι, λοιπόν, ότι η εκμάθηση της ξένης γλώσσας αποτελεί έναν αυτόνομο διεπιστημονικό κλάδο, εμπεριέχοντας επιστήμες όπως την κοινωνιολογία, την ψυχολογία, την εκπαίδευση, τη γλωσσολογία, την ψυχογλωσσολογία, την κοινωνιογλωσσολογία, τη νευρογλωσσολογία, την ανάλυση του λόγου και την τεχνολογία.

Εν αντιθέσει µε το παρελθόν, όπου κύριο µέληµα των ακαδημαϊκών για την απόκτηση της ξένης γλώσσας ήταν η διερεύνηση των μεθόδων της «διδακτικής» ξένων γλωσσών, σήμερα οι επιστημονικές έρευνες εξετάζουν τις μεθόδους «µάθησης» της ξένης γλώσσας. ∆ηλαδή, δίδεται έμφαση στο πώς µαθαίνουν οι µαθητές τις ξένες γλώσσες και στις κατάλληλες διαδικασίες που συντελούν στη σωστή µάθηση.

Το ενδιαφέρον εστιάζεται στη µελέτη του ανθρώπινου µυαλού και στη γλωσσική συµπεριφορά. Η αποστήθιση κανόνων γραµµατικής και συντακτικού και οι ασκήσεις µετάφρασης π.χ. ανήκουν σε πεπαλαιωμένες αντιλήψεις διδασκαλίας ξένων γλωσσών. Η έμφαση δίδεται στη γραπτή και προφορική έκφραση των επικοινωνιακών αναγκών της γλώσσας, δηλαδή στις διαδικασίες µάθησης, οι οποίες συντελούνται εντός ομάδας.

Οι κοινωνικές επιστήμες είναι αναπόσπαστο κοµµάτι της επιστήμης της εκμάθησης ξένων γλωσσών και οι αντίστοιχες έρευνες αναφέρονται σε περιβάλλον τάξεων. Εξ’ ου, και η σπουδαιότητα της κοινωνικής µάθησης, δηλαδή της µάθησης σε οµάδες εντός τάξης ενός οργανωµένου κέντρου ξένων γλωσσών, σε  αντίθεση  µε  την ελλιπή µάθηση σε ιδιαίτερα µαθήµατα. Ακόµα και όταν τα ιδιαίτερα µαθήµατα απευθύνονται σε µαθητές µε σοβαρές µαθησιακές ιδιαιτερότητες, ο στόχος είναι η σύντοµη επιστροφή στην οµάδα.

Άλλωστε, τα «pragmatics», δηλαδή οι διαφορετικοί τρόποι χρησιµοποίησης της ξένης γλώσσας σε διάφορα περιβάλλοντα και καταστάσεις, χρειάζονται οµάδα για να κατανοηθούν.

Επίσης, η εκµάθηση της ξένης γλώσσας σχετίζεται µε τη µάθηση της µητρικής γλώσσας, η οποία συντελείται όταν το παιδί αλληλεπιδράει µε άλλους ανθρώπους. Αυτή η αναγκαία αλληλεπίδραση µπορεί να αναπαραχθεί στην οµάδα µιας τάξης η οποία λειτουργεί ως ένας µικρόκοσµος της κοινωνίας, διότι το σηµαντικό είναι «τι µπορεί να κάνει ο µαθητής χρησιµοποιώντας τη ξένη γλώσσα και λιγότερο τι ξέρει για αυτή τη γλώσσα».

Ως εκ τούτου, ο διευθυντής σπουδών, ο κατάλληλος δάσκαλος, οι συµµαθητές όλοι, το σύγχρονο διδακτικό υλικό, τα διαδραστικά µαθήµατα, οι πολιτισµικές και ψυχαγωγικές εκδηλώσεις και το ανάλογα διακοσµηµένο περιβάλλον, δηµιουργούν τις προϋποθέσεις που συντελούν στην σωστή µάθηση της ξένης γλώσσας.
Ένας άλλος σπουδαίος παράγοντας στην εκµάθηση των ξένων γλωσσών είναι «το κίνητρο». Ο στόχος, οι σωστές προσπάθειες, η επιθυµία απόκτησης του στόχου, οι ευνοϊκές στάσεις προς την συγκεκριμένη δραστηριότητα, συνεισφέρουν στη µάθηση της ξένης γλώσσας. Κίνητρα όπως, µελλοντική καταξίωση στον επαγγελµατικό τοµέα, δύσκολα γίνονται κατανοητά από παιδιά µικρότερης ηλικίας.

Όµως, η ένταξή τους σε οµάδα µε συγκεκριµένους στόχους, σε περιβάλλον ευχάριστο µε ποικίλες δραστηριότητες µαζί µε τους συµµαθητές τους και µε δασκάλους που εµπνέουν, σε εγκαταστάσεις ειδικά διαµορφωµένες, το παιδί έχει τα κίνητρα να αποκτήσει τον στόχο του, να µάθει την ξένη γλώσσα.

Όπως τονίζει ο µεγάλος ρώσος ψυχολόγος, ο Vygotsky, η κοινωνική µάθηση και η σηµασία της οµαδικής συνεργασίας στη µάθηση είναι αναγκαία για να λειτουργήσει η ξένη γλώσσα ως εργαλείο µεταξύ των ατόµων και του περιβάλλοντός τους. Με την κοινωνική µάθηση στην τάξη, το παιδί µαθαίνει να επικοινωνεί ευχάριστα, να συνεργάζεται, να µοιράζεται, να σέβεται τη διαφορετικότητα και να πειθαρχείται. Επίσης, µαθαίνει να µιλάει σε κοινό, να κάνει δηµόσιες εµφανίσεις, να εξηγεί τις απόψεις του και να επηρεάζει θετικά µε εργαλείο την ξένη γλώσσα.

Επίσης, είναι σηµαντικό να αναφερθεί εδώ η επανάσταση που έφερε η θεωρία της πολλαπλής νοηµοσύνης του Gardner. Αυτή η θεωρία που έτυχε ευρύτερης αποδοχής στην εκµάθηση των ξένων γλωσσών, µπορεί να επιφέρει τα καλύτερα δυνατά αποτελέσµατα σε τάξη, σε οµαδική διδασκαλία. Οι οκτώ νοηµοσύνες του Gardner, τις οποίες κατέχουν όλα τα άτοµα και µία εξ’ αυτών συνήθως είναι η πρωτεύουσα, είναι οι εξής:
Η λεκτική-γλωσσολογική, η λογική-µαθηµατική, η οπτική-χωροταξική, η µουσική-ρυθµική, η κιναισθητική, η διαπροσωπική, η ενδοπροσωπική και η φυσική νοηµοσύνη.

Στην τάξη µπορούν να καλυφθούν και οι οκτώ νοηµοσύνες και δίνεται η δυνατότητα να αναδυθεί και να αξιολογηθεί θετικά, η οποιαδήποτε πρωτεύουσα νοηµοσύνη του κάθε µαθητή. Ασκήσεις µε παντοµίµες, µε τραγούδια, οι οµαδικές δραστηριότητες, η αφήγηση και η δηµιουργία ιστοριών, η χρησιµοποίηση των ψηφιακών τεχνολογιών, τα θεατρικά, τα δηµιουργικά και άλλα, ενδείκνυνται σε χώρο τάξης για την εξάσκηση της πολυνοηµοσύνης, που προάγει τη µάθηση της ξένης γλώσσας.